W ostatnich miesiącach ilość przypadków erlichiozy u psów rozpoznawanych w naszym laboratorium znacząco wzrosła. Co trzeba wiedzieć o tej chorobie i kiedy warto wziąć ją pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym?
EHRLICHIA CANIS
Erlichioza monocytarna psów to choroba wywoływana przez Gram-ujemne bakterie Ehrlicha canis zakażające monocyty gospodarza. Do transmisji dochodzi za pośrednictwem kleszczy, rezerwuarem choroby mogą być lisy. Erlichoza monocytarna najczęściej stwierdzana jest w krajach śródziemnomorskich, jednak w ostatnich latach obszar jej występowania poszerzył się i obecnie obserwujemy coraz więcej zakażeń także w Polsce, sprzyja temu często występujący długotrwały subkliniczny przebieg choroby. Szczególną predyspozycję do zachorowania zaobserwowano u owczarków niemieckich.
OBJAWY
Erlichioza monocytarna może przebiegać w postaci ostrej, przewlekłej lub subklinicznej. Poza szybką diagnostyką i podjętym leczeniem na to jaki przebieg będzie mieć choroba wpływają predyspozycje osobnicze, szczep bakterii, a także ogólna kondycja zwierzęcia i występowanie ewentualnych chorób towarzyszących.
Okres inkubacji wynosi 7-20 dni, początkowe objawy są nieswoiste (apatia, gorączka i brak apetytu). W przebiegu ostrej erlichiozy rozwija się silna trombocytopenia co skutkuje objawami w postaci krwawienia z błon śluzowych, pojawienia się wybroczyn na skórze i błonach śluzowych, powiększenia śledziony i węzłów chłonnych, obrzęków obwodowych części ciała oraz spadku masy ciała. Może także pojawić się wypływ z nosa lub oczu, a niekiedy także objawy neurologiczne będące efektem wynaczynień w centralnym układzie nerwowym lub zapalenia opon mózgowych.
Po upływie 4-6 tygodni od zakażenia może dojść do spontanicznego wyleczenia, jeśli jednak tak się nie stanie oraz nie zostanie podjęte odpowiednie leczenie choroba przechodzi w postać przewlekłą lub mogącą trwać wiele miesięcy postać subkliniczną.
Częstą konsekwencją przewlekłej postaci erlichiozy jest hipoplazja szpiku kostnego manifestująca się w badaniu krwi jako pancytopenia. Pozostałe typowe objawy podobne są do tych występujących w fazie ostrej (apatia, gorączka, brak apetytu, krwawienia z błon śluzowych, wybroczyny, powiększenie węzłów chłonnych i śledziony, oraz spadek masy ciała). Może także pojawić się zapalenie mięśni, duszność, poliuria i polidypsja. W wyniku pancytopenii rozwija się silna immunosupresja co skutkuje pojawianiem się wtórnych zakażeń.
KIEDY PODEJRZEWAĆ ERLICHIOZĘ MONOCYTARNĄ
Mając podstawową wiedzę o erlichozie możemy wytypować kilka przypadków kiedy warto zastanowić się nad diagnostyką w jej kierunku.
Przede wszystkim do grupy tej zaliczymy pacjentów, u których badanie krwi wykazało obraz morfologii charakterystyczny dla bebeszjozy, ale nie stwierdzono Babesia canis w rozmazie.
Zakażenia Babesia canis i Erlichia canis mogą występować równocześnie dlatego u słabo reagujących na leczenie pacjentów ze stwierdzoną babeszjozą również warto rozważyć możliwość współistniejącego zakażenia E.canis.
W przebiegu erlichiozy dochodzi do znacznego i trwałego spadku ilości płytek krwi, a co za tym idzie do uogólnionej krwotoczności dlatego u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości oraz z utrzymującą się trombocytopenią również należy wziąć pod uwagę zakażenie E.canis.
Kolejnym wskazaniem do badania jest pancytopenia i hipoplazja szpiku kostnego o nieznanej etiologii.
Na koniec warto wspomnieć o tym, że często występujące objawy niespecyficzne, jak spadek masy ciała czy gorączka, a także częsty przebieg subkliniczny powodują, że warto również przeprowadzić diagnostykę w kierunku E.canis we wszystkich niejednoznacznych przypadkach, w których zostały wykluczone częściej występujące choroby, a nadal nie została postawiona diagnoza.
Comments